Road to Perth

Vrijdag 6 was helaas alweer de laatste hele dag van Roadtoperth 2016. Verbazingwekkend zo snel als deze twee weken voorbij zijn geschoten. Maar wat een dag! We gingen nog één cricket- en één hockeywedstrijd spelen. Na het inpakken het op orde brengen van onze slaapvertrekken waren we op tijd klaar voor vertrek. Na een ontbijt in de gemeenschappelijke eetzaal en een korte busrit van Hillaries naar het cricket complex zijn we er klaar voor. Alle resultaten van de afgelopen dagen van alle deelnemende teams waren naast elkaar gelegd en daarbij team-RTP1 op punten op een gedeelde eerste plaats geeindigd. Een gedeelde eerste plaats! Toch een knappe prestatie? Voor de laatste dag had de wedstrijdleiding bepaald dat er T20 gespeeld zouden worden, dat zijn wedstrijden van 20 overs per team. Wij hebben er voor gekozen om tegen team-RTP2 te spelen. Wat erg leuk was! Na een spannende wedstrijd (na net iets meer dan 2,5 uur) bleek dat wij, RTP1, gewonnen hadden. Tijdens de prijsuitreiking werden behalve teamprijzen ook individuele prijzen verdeeld. Bij ons vielen er twee in de prijzen. Van RTP1 was het Merel, en van RTP2 was het Sabine die in de prijzen vielen. De prijswinnaars mochten zelf een prijs uitzoeken. Sabine koos een Cap van de Perth Scorchers, en Merel een gesigneerd shirt van de Perth Furies (Dames Cricket team van Western Australia).

Meteen na die uitreiking langs de Campus om ons om te kleden voor de hockey wedstrijd. De wedstrijd begon om drie uur wat eerder was dan alle andere keren. Daarom was het nog niet zo afgekoeld als de andere dagen. Alle wedstrijden werd er een andere aanvoerder genomineerd door de coaches Esmee en Sebas. Voor deze, de laatste, wedstrijd werd ik aangewezen. We wilden heel graag winnen, want we hadden al een keer verloren en gelijk gespeeld. Bovendien had Georgia Nascawen (van het Australische nationale elftal) brownies volgens haar geheel eigen recept voor ons gebakken. Speciaal als aanmoediging voor ons en om onze mogelijke overwinning te kunnen vieren. Tijdens de wedstrijd werd er dan ook regelmatig ‘Brownie – Brownie – Brownie’ geroepen ter aanmoediging van de spelers in het veld. Het was een heel spannende wedstrijd die uiteindelijk beslist zou worden door een, tijdens de laatste secondes gegeven, strafcorner. En zo bleek even later dat het combinatieteam van UWA/Lions weer te sterk voor ons was.

Na de wedstrijd begon onze laatste avond in Perth! En dus gingen we iets speciaals doen. We reden naar Kings park en hadden van daar een prachtig uitzicht op Perth city met ondergaande zon. Daar hebben we met zijn allen lekkere pizza’s gegeten. Vervolgens vertelde de Jason en Sebas, aangevuld door de andere staff over iedereen een leuk woordje over wat hen was opgevallen tijdens onze roadtopeth reis, dus was het eigenlijk een hele terugblik op de afgelopen 14 dagen!

Het weekend! Helaas weer naar huis. Terwijl wij de laatste uren nog genieten van de zomertemperaturen van Western Australia, een prettige 36 graden, komen hier en daar berichten van sneeuw en ijzel door uit Nederland. Als dat doorzet hoeven we wellicht maandag niet naar school is de gedachte bij velen.

Voor ons vertrek nog heel even Perth city centre om de laatste souveniers te kopen (TimTams o.a.), maar voordat we het wisten zaten we alweer in het vliegtuig terug naar huis. Om 12:00 middernacht (locale tijd) begon de verjaardag van Merel door een luid ‘Lang zal ze leven’ door het hele team gezongen. Dat was precies het moment dat we opstegen van het vliegveld in Singapore. Dus toen we opeens luidkeels begonnen te zingen was dat voor sommigen even schrikken. Een verjaardag overigens die 31 uur zou duren! Zondagochtend was er bij aankomst door de ouders een ‘Welkom Thuis Ontbijt’ georganiseerd op Naarden. Ontbijt met oliebollen! Want oliebollen, die hebben ze in Australie niet!

’s-Ochtends vertrokken we vanaf ons vertrouwde plekje op de campus naar het cricket toernooi. Onderweg maakten we een tussenstop voor een ‘early morning surf’. De golven waren wat minder heftig dan de vorige keer, wat het ietwat makkelijker maakte. De middag daarvoor had een ander meisjes cricketteam zich bij ons aangesloten en ook zij deden mee. Het was een zeer geslaagde ochtend, iedereen vond het erg leuk en deed het ook erg goed.

Daarna reden we door naar de overnachtingslocatie van het crickettoernooi op een zogenaamd ‘School Summer Camp’. Elk team had daar een eigen huisje tot zijn beschikking, waarin een heel aantal stapelbedden stonden. In het begin waren we een beetje verbaasd, hoe zouden we na een intensieve dag met z’n zestienen rustig kunnen slapen? Dit bleek gelukkig makkelijker dan gedacht, om negen uur moest het licht uit, hoewel dit iets eerder werd (om de muggen buiten te houden), lagen we allemaal bijtijds in bed en was het erg gezellig. Vanuit de overnachtingslocatie vertrokken we op dag 1 van het toernooi naar de indoor cricketvelden. Dit zijn een soort gymzalen die omringd worden door een net, waardoor de bal goed terug stuit en het spel nog dynamischer wordt. Hoewel het een ontzettend hete dag was, begonnen wij met een clinic buiten. Na verschillende clinics, een lunch en een korte uitleg over de spelregels begonnen de eerste indoor cricketwedstrijden. Ons Road To Perth team was opgedeeld in twee kleinere teams. Het was erg leuk om in de zaal te cricketen, omdat alles snel gaat en het onze eerste echte cricketervaring was. Iedereen was erg fanatiek en wilde graag winnen, helaas is dit niet altijd gelukt. Het ene team verloor beide wedstrijden, maar het andere team was erg succesvol en won beide.

De volgende dag moesten we bijtijds op om weer aan een dag vol cricket te beginnen. Dit keer waren de wedstrijden buiten (Super 8’s). Een hele nieuwe ervaring, maar niet minder leuk. Deze keer speelden we ongeveer vijf wedstrijden, ook hier was het ene team succesvoller dan het andere, maar dat mocht de pret niet drukken, zeker met de Big Bash (T/20 cricket competitie van Australië) in het voortuitzicht.

’s-Middags vertrokken we met alle teams richting het stadion van de Perth Scorchers. Merlijn en ik waren gevraagd om een soort interview te doen tijdens de rust, maar wat wij ons niet realiseerden was dat wij daarom de hele wedstrijd vanuit een luxe VIP lounge mochten bekijken. Ontzettend gaaf om mee te maken! In het stadion hing door de twintigduizend supporters een heel leuke sfeer. Tijdens de rust werden ons een aantal vragen over Road To Perth en onze ervaringen in Australië gesteld en daarna was het tijd voor de tweede helft. Iedereen had het erg naar zijn zin gehad, enige minpuntje was dat de Perth Scorchers er niet met de winst vandoor gingen, maar hé, kan gebeuren. (Ze zijn uiteindelijk wel beker winnaar geworden!). Na de busreis terug naar het Summer Camp en Pizza’s was het alweer tijd om te gaan slapen.

De laatste dag speelden we onze allereerste T20 (een spelvorm van cricket) en ook nog eens tegen elkaar! Het was leuk om te zien hoe beide teams zoveel vooruitgang hadden geboekt en hoe steeds meer meiden lol hadden in het cricketen. Vóór het toernooi was alles nog vrij abstract, maar gedurende het toernooi deden we steeds meer ervaringen op en werd het alsmaar leuker. Beide teams hebben het erg goed gedaan! Als afsluiting van toernooi was er een prijsuitreiking. We zijn er niet met de trofee vandoor gegaan, maar Merel en Sabine hebben wel de prijs voor beste ‘sportsmanship’ van hun team gekregen! Al met al was het een geweldige ervaring!

Evelien

Dag 2

Hoi!

Op de tweede dag moesten we meteen vroeg op; om 7:30 moesten we bij het ontbijt zitten en 8:30 vertrokken we joggend naar de baai van Perth. Daar hebben we een work-out gedaan. Ook gingen we leuke foto’s maken voor onze sponsor: Kookaburra. Na de work-out kregen we een aantal nuttige workshops.
Vervolgens gingen we lunchen en na de lunch richting Perth City. We gingen eerst naar een museum en we kregen ook een paar opdrachten mee. Daarna kregen we twee uurtjes vrij om te shoppen!
S’avonds gingen we naar de open air cinema want Sebas was jarig! Helaas ging het regenen (?) en moest de film wel stoppen. Helaas! Het was een vermoeiende maar leuke dag!

Dag 3

Vandaag was toch wel een van de eerste hoogtepunten: de training van Casey! Na vroeg opstaan heeft ze ons veel techniek en goede basis voor het team bijgebracht. Dat is ook wel nodig, want morgen hebben we onze eerste wedstrijd.

Daarna zijn we naar het strand gegaan voor een recovery-sessie. We moesten eerst zwemmen in de koude zee en vervolgens opwarmen in de zon, prima leven. Vervolgens vertrokken we met zijn allen naar de stad voor de broodnodige WiFi. Deze is nog niet geregeld in ons verblijf. Iedereen heeft nog even rondgelopen tot het na een tijdje tijd was om terug te gaan om de karaoke-avond voor te bereiden.

De karaoke-avond hield in dat we 4 ‘teams’  hadden en een jury. Iedereen deed z’ n act en na afloop mocht iedereen een stem uitbrengen per team op een ander team. De begeleiders begonnen met het lied Y.M.C.A, gelijk een goed begin! Daarna kwamen Merel, Evelien, Isa en Merlijn met  ‘ All I want for christmas’ , vervolgens Babette, Nouk, Suze, Famke en Maartje met ‘ Onenightstand’  en last but not least Sophie, Eva, Nikki, Relinde, Sabine, Roos en Ilse met ‘ You’re the one that I want’  van Grease. Na een spannend jury overleg kwam eruit dat de meiden van Grease toch wel de beste waren. Zij kregen als beloning iets lekkers.
Wij hebben een fantastische tijd hier en we verheugen ons erg op de volgende dagen.

Groetjes,
Ilse en Floor

Zaterdag de 24^ste begon onze geweldige en avontuurlijke reis!  We moesten om 7:30 verzamelen op Schiphol, voor een groot deel ging het inchecken goed en was er weinig stress, gelukkig maar. We maakten ons klaar voor de lange reis die ons tegemoet stond. We settelden ons in het vliegtuig en zochten alle films uit die we gingen kijken. De films waren allemaal nieuw, dus veel keus. Zo kwamen we de reis wel door! Ons werd aangeraden om in de Australische nacht te gaan slapen, maar er waren dus veel films.. Het vliegtuigeten was ook verassend goed.

Na een lange reis van 11 uur kwamen we aan in Singapore en namen de laatste vlucht naar Perth van 5 uur. Deze vlucht hadden we allemaal wel geslapen, in tegenstelling tot de eerste en wel niet op één stoel, maar drie. Het slapen was voor iedereen een luxe in vergelijking met de andere vlucht. Bij aankomst in Perth kwam een hond ons besnuffelen of we geen eten bij ons hadden. Gelukkig had niemand iets meegenomen, anders hadden we wel een ander verhaal verteld nu. Toen we naar buiten liepen stond Jason ons bij de uitgang op te wachten en ontving ons hartelijk. Het heerlijke weer en genieten kon beginnen!

Groetjes,
Nouk en Babette